Herfstvakantie 2015

Oktober is aangebroken.
En dat betekend in huize Rhee op vakantie!!!
Die traditie zijn mijn schoonouders zo'n ruim 30 jaar geleden begonnen en die zetten wij graag voort.
Zodoende hebben we vaak meerdere huisjes in een omgeving die bezet zijn door Rheeën.
De traditie is begonnen in het Vebenabos in Dishoek in Zeeland.
Dit jaar zitten we daar weer.
Het is een grote gezelligheid.
We doen veel dingen samen maar laten elkaar ook los als er iemand iets anders op de planning heeft.
En heel vaak komen we elkaar ook wel weer gewoon tegen op het strand.
De mannen en kinderen vissen of misschien kan ik beter zeggen hengelen en proberen een vis te vangen.
Tussendoor doen ze mee met een potje voetbal en kubb en lopen ze met een detector.
Kinderen graven en bouwen.
Er wordt gevliegerd en vooral ook veel gewandeld.

We doen twee caches deze week: "Juliana van Stolberg" en "Monument voor de verdronken dorpen in Zeeland"
Die eerste is in Vlissingen. Deze cache heet zo omdat hier een school heeft gestaan met deze naam. Maar waarom de school zo werd genoemd staat er niet bij.
De logrol bevindt zich in een vogelhuisje in de bosjes zo ongeveer ;)
Ik heb zelf blijkbaar geen foto's gemaakt van deze cache dus dan maar even 1 van de site zelf.

André en ik wilden wel eens naar Arnemuiden... zo'n bekende plaats daar moet je toch een keer heen...

Wat viel dat tegen zeg. Oké we hebben de klok gezien maar dat was het dan ook.

En nu... Eh kom we rijden naar Colijnsplaat dat klinkt wel leuk.

We vinden het erg mooi daar.

Dus we zijn blij dat we deze keuze gemaakt hebben.

We rijden naar de haven en genieten van de vergezichten.

Er is ook een theatergroep bezig om te oefenen. Leuk om te zien!

We staan nu soort van aan de achterkant van de Zeelandbrug, ik weet niet precies hoe ik het moet noemen. Maar het is mooi om te zien.

Ondertussen check ik op m'n telefoon de app van Geocaching... en ja er ligt er 1 zo'n honderd meter naar rechts.

Nooit geweten dat hier zo'n bijzonder monument stond.

Het monument heeft de vorm van een torenspits (op oude gravures van stormvloeden is vaak de spits van de kerktoren nog net boven het water te zien). Het is een bijzonder en multidisciplinair kunstwerk. Drie maal per dag klinkt uit het monument een geluidscompositie. Te horen is het geluid van opkomende storm, afgewisseld met archaïsche koormuziek.

Op de traptreden van het monument naar het water zijn de namen van de 117 verdronken dorpen in Zeeland te lezen



 Wij komen precies op het moment dat er een geluidscompositie te horen is. Heel bijzonder.
We staan stil bij al het leed schrijven onze naam op de logrol en gaan onder de indruk weer verder!